Prohibido a los gatos - III

  ¡Menudo pillo el señor Eduardo! No nos resistimos a copiar estar anécdota que él mismo cuenta:

Na miña cidade (Ourense, 1917, 12.000 habitantes), había un señor influínte, moi piadoso, que coleccionaba viúvas. Apiadouse da miña madriña, guapísima, viuvísima (a piedade como unha das formas dogusto, tan frecuentes nos burgos episcopais). A través dela, atravesada supoño pola piedade do cabaleiro, deume un emprego no municipio. Era de ama de cría, non había outro. Como, a causa de miña idade e por algunha outra circunstancia, eu non podía exercelo, destináronme a un xornal, órgano do partido conservador.

  Púxenme a cobrar como ama de cría e asinaba Herminia Hernández, con grande verosimilitude. Pero, a monxa suprema do Hospicio -vasca moi escrupulosa- díxolle ao habilitado que eu tiña que engadir apelido do cónxuxe... De tal xeito que asinei Herminia Hernández de Príamo. O habilitado preguntoume porque Príamo, soaba a apelido de non serde alí. Eu contesteille que porque Príamo tivera cincuenta fillos, todos herois de marca maior... 

  Anda interviu de novo a Superiora -son moi teimudas-, dicindo que a letra era demasiado boa... Entón asinei amodiño, sacando a lingua ata dar con trazo de aldeán: Erminia Hernandez, co cal a monxa temible declarouse satisfeita. Esa foi a miña primeira sinatura no oficio.

  Vale, probablemente es todo trola... ¡pero es divertido!

  El original está tomado de un ejemplar del periódico El Nacional, de Caracas, de 1960, pero nosotros lo encontramos en la biografía del autor de Gonzalo Allegue.

  Y como hay gatos curiosos... 
 

(¡Gracias, Marta!)