El rincón del creador... de raíces

El poema está en la raíz de la mirada
L.M. Panero

.


  Para celebrar la reunión extraordinaria con Berta Dávila, este mes nos hemos propuesto escribir microrrelatos o poemas que contengan la palabra raíz. Aquí, una selecta edición de los mejores. ¡Disfrútense!




Haiku - Sopa de Letras

Quebra a raíz.
Fico escrava do vento;
pendo da choiva.





Números primos - Morriña D'Abondo 
Calculo a raíz cadrada do teu nome. Resolvo a ecuación das túas miradas e bico os números primos que as túas verbas esconden.

Cando tropezo cos conxuntos disxuntos que somos, inicio a brincadeira de xogar a quererte. E invado os límites trazados, elimino incógnitas que de pronto semellan absurdas, duplico elementos roubados e invento A ∩ Z.

Aburrida do meu aritmético enredo, ordeno alfabeticamente as liñas do teu destino. Busco no dicionario os díxitos da túa estatura, elixo un prefixo que debuxe con precisión a lonxitude dos teus pés…

Ata que, definitivamente vencida pola esterilidade das miñas manobras, polo estúpido do meu proceder, busco o reino da escuridade e do silencio… de puntillas…

E no maino respirar do sono e dos soños, onde a razón nada me nega, acado por fin o teu reparador abrazo.





Mi cuerpo - Literuxío

Cuál es la raíz de este dolor
que tengo en mi cuerpo?
Es un dolor ignoto,
misterioso,vacío.
Es un dolor de amor,
un dolor extraño,
íntimo, secreto.
Es un dolor agujereado.
Sin este dolor
me encuentro solo;
no soy nada
me quiero morir.
Arrancarme la piel a cachos.
Cortarme el cuerpo
de lado a lado es lo único
que me hace sentir.


 



Recuperando raíces - Rosa

Marina paseaba sen rumbo polo Parc Güell. Quedara con el na escalinata que conduce á praza central. Xusto ao lado do dragón, da píntega que todos chaman dragón. Quedaran ás catro. Nin un minuto máis esperaría- pensou Marina. Pero eran as tres e xa se estaba a arrepentir de ter quedado.
Tiña demasiadas esperanzas postas neste encontro. Pasaran moitos anos, demasiados. E non sabía como afrontar o recordo daquela amizade.
Levaba un tempo pensando en botar raíces naquela cidade. De Barcelona gustáballe todo.

Estaba sentada xunto ao dragón, no chan, cos seus vaqueiros desgastados, unha camiseta pintada a man pola súa amiga Carla e as zapatillas de moda. Alí xunto ao dragón sentíase forte, con enerxía abondo para falar con Eduardo e empezar unha nova vida.

Botaba de menos aqueles paseos polas rúas amplas e longas de Barcelona, comprar flores nas Ramblas, visitar monumentos no Barrio Gótico ... .

Sobreveulle de novo o sentimento de que non debería ter acudido a esa cita. Porque foi Eduardo quen a atopou a través de facebook. Pero xa era tarde. Sorprendeuna unha voz cálida e moi familiar para ela.

Fundíronse nunha intensa aperta. Miráronse lentamente, de arriba abaixo e bicáronse.

Foi un momento máxico. Cantos recordos do pasado!. Agora non tiñan dúbidas, a raíz daquel amor de adolescentes non morrera. Estaba subxacer por debaixo das súas vidas, pero viva aínda. O mesmo que cando dás por morta unha planta e de súpeto volve xermolar.

Saíron do Parc Güell non sen antes facerse unha foto para enviar por Whats App a Carla, que a fixera prometer que lle mandaría probas do seu encontro.

Colleremos o metro en Vallcarca-dixo Eduardo- ata a estación de Diagonal e alí faremos transbordo ata Guinardó.

Cando María escoitou Guinardó, unha estraña sensación de angustia e felicidade invadiu o seu corpo e a súa mente. Non podía crer o que estaba a vivir. Ía regresar ao seu barrio. Ao barrio que a viu crecer, namorarse, aprender,... vivir, en definitiva.






Grados - Morriña D´Abondo
 
A solución ao problema era evidente. Unha vez atopada a sinxela ecuación bastaría con aplicar a coñecida fórmula matemática, aquilo de xe igual a menos be máis menos a raíz cadrada de be ao cadrado menos catro a ce partido de dous a, ¡e listo! Mais…

¡Sempre acontece igual! Cando un xa o ten todo ben claro, e ata satisfeito está das súas habilidades e enxeño, escorna. ¡E sempre, sempre, co mesmiño atranco! Eses dous valores opostos que a traizoeira incógnita teima en admitir.

E un acaba por odiar a ese xe voluble e caprichoso, ao que tanto lle ten ir que vir, e que sempre nos deixa sós ante o dilema: rir ou chorar, escribir ou calar, tirar cara adiante ou renderse.

As ecuacións de segundo grao, miña amiga, éche o que teñen.


 




Espertei - Natural Mineral Water 

Espertei.

Si, espertei e, erguerme, foi un acto de rebeldía; como o podería ter sido quedar folgando entre as sabas ata a hora do xantar, co Sol entrando pola galería e o rostro turbado escondido entre os catro almofadóns do Ikea.

         Branco
                              Vermello
                 Vermello
Branco

Pero espertei, erguinme e collín a tablet; e golpeando con carraxe a pantalla sobada, como se o raiado cristal fose o culpable dos meus males ou puidese pórlles remedio, escribín dun tirón a sentida elexía desoutra Alexandra: da que quero soterrar e non podo. Da que me anula; me aniquila; me esmaga; me manca. Da que dita decretos, impondo as súas normas. Da que esixe aranceis e cobra tributos. Da que me ata, cal raíz, a este chan húmido e fértil; sustento vital que odio por preciso e que, por necesario, teimuda cobizo.

Foi entón cando, por un segundo, tan só por un segundo, acariñei coas xemas dos dedos a liberdade soñada, e acaso merecida, que os meus beizos secos murmuraban. As miñas uñas torturadas, mordidas, rabuñaron o azul do ceo legándolle unha cincenta cicatriz; e deixei que o rei dos últimos días, o astro ferinte e ferido, quentara coa súa luz as miñas pálpebras murchas e cansas.

Logo, vítima das palabras fuxidías e da eternidade do medo, herdeira lexítima de séculos de escuridade e de pranto, gorecinme na forzada penumbra do cuarto; finxindo esta doente. Ou, acaso…

Adoecía.



Un impulso violento. - Literuxío

...Sabía que tenía que atajar de raíz aquel problema; no podía quedarme allí sentado como si nada hubiese ocurrido. Lo sucedido aquel día fue, ¿Cómo lo diría? : Un horror; atroz e inhumano.
Éramos un grupo de cuatro chicos y cinco chicas. Estudiábamos todos en el mismo insti. Recuerdo que Carlos me contara que Laura iba a celebrar su cumpleaños en el mes de Junio. Así que nos pusimos "manos a la obra" y fuimos juntando un dinero con el objeto de hacerle un regalo conjunto. Un regalo de todos; que tuviese el significado de lo unidos que estábamos.
Entre todos habíamos reunido el dinero suficiente para regalarle un móvil de última generación.
Llegó el día del cumpleaños de Laura, -un cinco de junio-. Le tarareamos el cumpleaños feliz alrededor de una gigante tarta. Abrió el regalo, le encantó; nos dió un beso a cada uno entusiamada y emocionada como estaba. Cantamos, bebimos, bailamos. Nos reímos a carcajada limpia de los chistes de Santi; de las groserías de Jorge; de las calentorras de Tania y Olga. (Un poco desvergonzadas, pero, llegado el momento sabían decirle a los chicos: "Oye, nene, qué te estás pasando". Más cohibidas eran Merchi y Rut. Ah, y un servidor que aún no me he presentado. Me llamo Ramón. Todo iba sobre ruedas; era media noche, las chicas ya se habían marchado. Uno de nosotros anunció al resto que ya iba siendo hora de marchar. Pero, Santi intervino diciendo que antes teníamos que "tirarle de las orejas": ¡Cumplía diecisiete años! Así que diecisiete tirones de orejas. Sin embargo, Carlos pensó que mejor que el aburrido "tirón de orejas" porque no hacerle cosquillas hasta que se parta de risa. Laura contestó que no; que eso no. Pero no pudo parar la avalancha de manos y dedos que hundieron en su frágil cuerpo. Que lo cosquillearon hasta el desmayo. Porque eso fue lo que ocurrió: Laura no pudo reírse más y cayó desmayada.
Nos apartamos, aunque Carlos se acercó a ella, empezó a manosearla, le quitó los pantalones, las bragas y la violó. Y nosotros ¿Qué hicimos? Nos quedamos mirando estupefactos el grotesco espectáculo. Nos sentíamos todos tan culpables que decidí cortar de raíz el estado casi catatónico en que nos había sumido lo sucedido. Les dije que teníamos que ir a comisaría y confesar nuestros delitos.





Camelia - Marta

O mes anterior podara, poliña a poliña, a camelia. Fixérao valéndose dunha pequena serra e das mesmas tesoiras, curvas e noutrora laranxas, que de nena mirara usar ao avó cando preparaba as cepas antes do frío e longo inverno: cortando as vides núas e secas nas horas tibias en que o Sol do mediodía namorisca aos novembros do Ribeiro, asubiando, e visiblemente compracido e orgulloso da compaña da neta rebuldeira e faladora que apañaba e amoreaba as varas.

Naquelas horas mornas do outono, e nos luscofuscos das interminables xornadas do verán regando a horta, aprendeu Amanda a amar esta terra fértil; e tamén o doce azucre das uvas maduras e do mosto recén prensado, promesas dun merecido bo ano.

Está mañá, a moza ergueuse co abrente e investiu as primeiras horas do día en debuxar co sacho un círculo ben fondo e escuro arredor das raíces da deslucida árbore. Logo, coa axuda do pai, cavou un pozo dun metro de diámetro nun recollido recuncho do xardín da parte posterior da casa; pretiño daquela magnolia que se ha encher de flores cando a primavera asome os fociños e as formigas anuncien a calor desfilando, en disciplinada ringleira, ata o cubo do lixo orgánico que hai na cociña.

Inda lle proen as feridas que a ruda ferramenta lle fixo nas mans, pouco afeitas a traballos tan duros; pero máis lle doe a imaxe da camelia vencida polas necesarias aldraxes sufridas. Nuns intres, cando chegue o Crisanto co seu chimpín, engancharán o seu tronco ao vehículo cunhas cordas; e han arrincala do húmido chan que tan xenerosamente a acolleu nos últimos sete anos.

Un ruidoso avión, que semella rozar os tellados das casas e ir bater contra a ladeira do verde monte, rompe a tensa espera de Amanda e silencia ao tractor que se achega.


Biografía de un amor helado - Zeltia Lorenzo


Tenía que contártelo... Sucedió hace dos años, justo al regreso de mi luna de miel…
Irene, mi esposa, lo había planificado todo. Iríamos a “la ciudad  de la moda; Nueva York”, un viaje a su medida. Nos  pasamos  prácticamente los diez días de compras,  por lo que se sentía muy satisfecha pero tremendamente agotada.  Nada más llegar,  mi salón se fue llenando de bolsas, maletas y souvenirs todavía sin desembalar. Ella había decidido que descansaría un rato en  el sofá,  mientras tanto, yo  me encargaría de preparar la cena.
Me dirigí a la cocina y descubrí  que la  despensa estaba prácticamente vacía, ¡demasiado tarde! ¡todos los establecimientos habían cerrado y  al día siguiente era domingo…! Necesitaba encontrar “algo  para sobrevivir a nuestra primera velada en casa”. Así que en medio de mi desesperación se me ocurrió elaborar un plato muy recurrido para este tipo de emergencias domésticas; un poco de pasta, atún y tomate… “Irene vivía  a dieta pero  con suerte esa noche no pondría objeciones al menú”. La encontré muy realizada con el viaje y todas sus adquisiciones, seguro que  no se molestaría por mi “improvisación gastronómica”.
Casualmente, se me ocurrió ver dentro del congelador. Alguna vez compraba algo precocinado para tener de reserva. Aunque estaba totalmente convencido de que lo había dejado vacío, abrí la puertecita superior temiendo  que fueran reales mis sospechas. Una capa de escarcha lo ocultaba todo pero justo cuando ya me disponía a desistir en mi búsqueda, me pareció vislumbrar una  tapa dorada en el  fondo. Con un cuchillo, rompí las estalactitas y el hielo. ¡Estaba de enhorabuena! ocultos entre la escarcha hallé dos recipientes de cristal. Parecían tan petrificados que presentí su  estallido de un momento a otro. Los introduje en el frigorífico, “una descongelación lenta podría solucionarlo todo “¡Algún antiguo guiso de mi madre nos salvaría el domingo!”.
Al día siguiente Irene se vistió y se maquilló y como de costumbre cuando salió del baño ya era mediodía. Mi flamante esposa esperaría  en el salón, nuevamente me tocaba elaborar la comida. Antes del enlace ya llevábamos unos meses viviendo juntos, tiempo suficiente para saber lo reacia que era a estar en  casa y en definitiva a hacer una vida hogareña. Creía conocerla bien, entre otras cosas odiaba especialmente confundir su perfume con los vapores de la  cocina. Resignado,  me propuse entonces calentar el guiso y  acompañarlo con un Rioja.
Abrí los dos botes y vertí el contenido en una pequeña tartera, parecían lentejas con chorizo y jamón “¡ qué oportuna había sido mi madre dejándonos algo para nuestro regreso¡”
Comenzó a calentarse y a envolverme  aquel aroma, entonces me di cuenta… No las había hecho ella, las habías preparado tú... hacía mucho tiempo... Lo recordé todo a la perfección…
Atónito y confuso a la vez que removía comencé a sentir el barullo y el ajetreo de la gente. Nos encontrábamos en  el  mercado de Omán. Se te había ocurrido llevar algunos de sus productos locales; lentejas,  especias, pimentón, y las hierbas aromáticas que te  aconsejaba una anciana vendedora desde su puesto. Tú le sonreías, mientras te observaba, yo tenía claro que no podrías regatearle nada, ni negarte a comprar lo que te ofrecía, eras tremendamente vulnerable ante los ancianos y la gente que nos encontramos por aquellos pueblos. Así te recordé entonces, dulce y cálida con todo el mundo. Necesitabas aquellos ingredientes para sorprenderme con una receta especial a nuestro regreso…

Ya en España  me sugeriste buscar algún ingrediente típico de nuestro país para tu receta. Se me ocurrió realizar  una breve parada para comprar un delicioso jamón y qué mejor sitio que Jabugo. A fuego lento  pude ver claramente  al tendero;  con su delantal de plástico blanco y acento del sur. También lo escuché; te aseguraba amable y alegre que saldrían deliciosas tus lentejas. Entonces, en unos segundos, nos enamoraste a los dos, abriste la mochila para ofrecerle la mitad de tus especies y una sonrisa. Con aquel acto tan espontáneo tuyo, seguro que debió apreciar tu recio y puro corazón del norte.
Visitamos de camino otros pueblos,   hasta realizar una última parada en Pamplona. Te faltaba otro otro de “tus tesoros”;  unos chorizos  fantásticos e “imprescindibles” para la receta. Los traías corriendo como un trofeo, Mientras tanto, yo muy impaciente, te sonreía desde el coche. Cruzabas el pueblo adornando los peldaños de la plaza con un bello vestido turco. En la tela todas las flores cobraron vida sobre tu piel tostada.
Para el trayecto de vuelta habías guardado el traje de “nuestras expediciones” en el maletero. Se trataba de  una equipación completa; un cómodo pantalón color  camel con su  chaleco verde militar plagado de  bolsillos y  el sombrero de exploradora a juego. Durante aquellos tres años me había esforzado en conquistarte y mostrarte todo lo que había aprendido. Sabías entonces cuando tenías que ser una amazona, una señorita o una estupenda payasa.  Aprendías demasiado rápido, procurabas adaptarte a las situaciones. Ya no eras aquel bello animalito, autóctono y salvaje que fui enredando en los cuentos y relatos de mis expediciones . Creciste de repente y  a pasos agigantados. Llegué poco a poco a sentirme como un enano en la  sombra que ibas proyectando a tu paso.
Hasta finalizar el viaje todo me olió a jamón, chorizo, especies y a ti...
Entonces me desperté; una voz impaciente me llamaba desde el sofá,  Irene protestaba cuando no la satisfacía de inmediato sus caprichos, tenía hambre…
En ese instante ni le contesté, te confieso que tuve que sentarme un rato. Se me caían las lágrimas al recordarte. Mis labios besaban la piel de tu cuello, aún sabías a arena del Sahara cuando llegamos...
 Irene entró entonces, como lo hacía siempre, atropellándolo todo sobre sus tacones de aguja. Me despertó de aquel sueño,  pero lo que más me dolió fue como te arroyó a ti, con sus abrazos forzados. Olía a muñeca recién desembalada y sus labios me supieron a plástico reciclado.
Se enredó a mi cuello, y lo rodeó  de besos hasta provocarme una leve asfixia. Con una excusa logré apartarme de ella y pude respirar nuevamente, solo pensaba en ti…. Durante unos segundos me sentí liberado, pero a los pocos minutos un aroma intenso a Jazmín entró por  la terraza inundando la  cocina. Lo habías plantado justo unos días antes de irte. Por más que había cortado los tallos llegó a extenderse por la pared de toda la terraza, allí en sus raíces seguías tu, trepando por mi conciencia.
Me sentí un traidor y un cobarde. A Irene le “fascinó” el almuerzo pero se sorprendió con mi actitud y mi semblante desencajado ¡ no había probado mi  “fabulosa receta”!. Ella nunca sospechó que ese día comenzaba tu luto, supuso que estaba mareado debido a un supuesto “Jet lag”. Luego llegó el verdadero dolor, la estocada final…  cuando me dispuse a recoger los platos y leí en la tapa de los recipientes la fecha… ¡habían permanecido dos años abandonados, esperando mi hallazgo, camuflados  a un palmo de mis narices...! Te olvidé allí, pero criogenizada volviste a la vida otra vez,  para recordarme una vez más que ya era demasiado tarde. 
 


A raíz do toxo verde 
é moi mala de arrincare; 
os amoriños primeiros 
son moi malos de olvidare.


4 comentarios:

  1. Se lo que brota
    pero se raíz
    Se la tirita
    Se la cicatriz
    Se la mentira que se sinceró
    Se la cordura que se desató
    Se cuanto te gusta a ti ser así
    Se tan distinta a lo que hay por aquí
    Y si no sabes lo que quieres ser
    yo te lo digo se mi no se qué

    Se tu por mí
    Se imprecisa
    Se sin fin
    Se la parte que perdí
    que no me duela la cabeza si te encuentro por aquí
    Se el imperio en mi país
    Se la fuerza junto a mí
    Se la galaxia que nos queda juntos hoy por descubrir.

    http://youtu.be/-IipPD-sXFg


    ResponderEliminar
  2. Desexando compartir con todos vós o serán do próximo venres arredor deste libro de feridas. E abraiada por todas as raíces que compartides aquí. Apertas e mil grazas!
    Berta.

    ResponderEliminar
  3. Héroes del silencio - La chispa adecuada

    Las palabras fueron avispas
    y las calles como dunas
    cuando aùn te espero llegar...
    en un ataùd guardo tu tacto y
    una corona
    con tu pelo enmarañado
    queriendo encontrar un
    arco-iris infinito
    Mis manos que aùn son de hueso
    y tu vientre sabe a pan
    la catedral es tu cuerpo...
    eras verano y mil tormentas, yo
    el leòn que sonrìe a las paredes
    que he vuelto a pintar del
    mismo color
    Estribillo
    No se distinguir entre besos y
    raìces
    no sè distinguir lo complicado
    de lo simple
    y ahora estàs en mi lista de
    promesas a olvidar
    todo arde si le aplicas la chispa
    adecuada
    El fuego que era a veces propio
    la ceniza siempre ajena
    blanca esperma resbalando
    por la espina dorsal
    ya somos màs viejos y sinceros,
    y què màs da
    si miramos la "laguna"
    como llaman a la eternidad
    de la ausencia
    Estribillo.

    Héroes del silencio, del álbum "Avalancha" - (1995)

    https://www.youtube.com/watch?v=4tHOropNg8o
    MJ

    ResponderEliminar
  4. ¡Qué bonito, Noelia! Quedamos pendientes de la "prometida" segunda oarte. ;)

    Gracias por compartirlo

    :-*

    ResponderEliminar

¡Gracias por participar!