Foro común II


Shh, solo para tus oídos...


18 comentarios:

  1. Ya he leído el libro Raíz de fenda, me gusto mucho, considerando que no es un estilo literario de mis favoritos, la parte que más me gusto es la Segunda Fisura: Oco, no cuento más para no destriparlo antes de tiempo.
    El libro ya lo entregue, lo llevo una compañera para leerlo, que lo disfrute.

    ResponderEliminar
  2. ¡Gracias por ser tan cuidadosa! ;) En cuanto nos acerquemos un poco más a la reunión, podremos hablar más abiertamente.

    ¿Verdad que, aún siendo poesía, se lee muy fluidamente?

    ResponderEliminar
  3. yo todavía tengo que esperar por el librito, así que mientras tanto me entretengo con otro, el juego de Ripper, que mezcla dos cosas que me encantan: asesinatos e Isabel Allende, genial!

    ResponderEliminar
  4. Leído. Se hace bastante ameno. Me gustó. Gracias.

    ResponderEliminar
  5. Que siga la fiesta. ;)

    ResponderEliminar
  6. Enlace a unha entrevista á autora.

    http://www.sermosgaliza.com/articulo/cultura/berta-davila-cando-escribimos-ficcion-contamos-mais-verdades/20140301014616024766.html

    ResponderEliminar
  7. Este libro está sorpendiéndome, es la primera vez que leo un libro de poesía y no tenía ni idea de que con la poesía se pudiera contar una historia. Para mi la poesia es la de la literatura del cole, ver las rimas, métrica etc en poemas mas bien largos con principio y fin.
    Por ahora este libro es diferente, me da igual si rima o no, estoy leyendo sentimientos y me veo inmersa en una historia que me tiene enganchada.
    Estoy en la segunda fisura, espero que siga así!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Loli, pues a mí me parece que todo poema contiene una historia ultracondensada.

      Eliminar
    2. Yo estoy también con la idea de Loliña,Marta. Ciertamente, un poema guarda un relato, o un sentimeinto, pero es que en este libro cada fenda, o partes, ofrece una colección de poemas íntimamente relacionada, creo que es ahí a dónde apunta el comentario de Loli. No es una recopilación de momentos independientes, sino que el conjunto es coherente y diáfano. O eso me parece. ;)

      Eliminar
  8. ¡Oye! ¡Qué curiosidad! Que la editorial enlace su página con este blogg...

    Yo aún no tengo el librillo en casa :(

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Marta, lamento que aún no hayas podido conseguir un ejemplar del libro; ya sabes que este mes la cosa es un poco diferente a lo habitual. Quizá podrías preguntar en la biblio, hay lectores rápidos que tal vez ya hayan devuelto su poemario.

      Aprovechamos la ocasión para agradeceros a todos la paciencia y generosidad que estáis demostrando con la distrubución de los libros para esa jornada especial.

      Eliminar
  9. “Pero eu son o froito do seu ventre e non soporto
    rebaixar a cervexa con gasosa
    nin permitir que as túas cousas saian pola porta
    cando podo guindalas por esa fiestra enorme
    esta fiestra tan grande como o teu piano
    negro, como o noso futuro”.

    É doutro poemario, pero …¡encántame! ¡Malisísima que son! ;)

    ResponderEliminar
  10. Lo único que se me ocurría decir en un caso así es no nos precipitemos... ¡por la ventana!

    Defestrar queda bien en sentido figurado, pero en el literal... glups.

    Y todo por que al patán de turno se le ocurrió pedirle una clara a la chica...

    En serio, gran aportación, Anónimo, serás muy mala, pero aquí nos haces un bien a todos compartiendo tu descubrimiento de este poema-homenaje de Berta Dávila a su señora madre.

    ResponderEliminar
  11. Los sabelotodos de la RAE nos iluminan.

    Defenestrar.
    1. tr. Arrojar a alguien por una ventana.
    2. tr. Destituir o expulsar a alguien de un puesto, cargo, situación, etc.

    Entiendo, pues, que cuando hablas de defenestrar, te refieres a que el sacrílego pianista bebedor de claras es expulsado del puesto de compañero de fatigas de la voz poética, ¿no?

    ResponderEliminar
  12. Doble premio dos editores para a obra e a traxectoria de Berta Dávila
    Mellor obra de ficción por «O derradeiro libro de Enma Olsen» (Galaxia) e o recoñecemento «a traxectoria creativa dun autor ou autora durante o ano 2013»

    Enlace á nova

    ResponderEliminar
  13. Noraboa para esta escritora tan noviña. Seguro que chegará lonxe!!!

    ResponderEliminar
  14. Todos cargamos, ou cargaremos, con esas cinco fisuras. Irémolas coleccionando, pois son as cinzas inevitables da queima dos nosos días.

    Se algunha delas non nos chega a marcar, ou cando menos a rozar coas xemas dos seus dedos, será ben porque se nos regala un curto camiño, ben porque nos agochamos nas esquinas paralizados polo medo a vivir.

    Calquera das dúas opcións antóllaseme moito máis terrible que aprender das feridas, maquillar as cicatrices, e seguir cara adiante loitando polo sorriso e gozando do milagre de estar aquí e agora.

    ResponderEliminar

¡Gracias por participar!