Este es el espacio más creativo de todo nuestro blog. Iremos subiendo las aportaciones destacadas que nos vayáis remitiendo. Vale todo con tal de que sean producciones originales: narración, poesía, fotografía, pintura, bollería, globoflexia, peluquería canina, ópera, jardinería...
¡Gracias por participar!
Literuxío - Catro momentos
De esguello
Fixémosche un regalo; fora o teu cumpreanos. A miña filla, entregoucho con moito agarimo. Eu, cheo de ledicia sumeime á festa. Un día que non me agardabas tan cedo oín que discutías con alguén. Asomeime de esguello; estabas con outro home, comíalo a bicos, á vez que lle berrabas que non tiña que vir sin avisarte.
Fixémosche un regalo; fora o teu cumpreanos. A miña filla, entregoucho con moito agarimo. Eu, cheo de ledicia sumeime á festa. Un día que non me agardabas tan cedo oín que discutías con alguén. Asomeime de esguello; estabas con outro home, comíalo a bicos, á vez que lle berrabas que non tiña que vir sin avisarte.
Un frechazo
Olleite. Olláchesme. As nosas miradas atopáronse. O meu corpo rebulía por dentro; o meu corazón non deixaba de latexar. De súpeto, decateime que xa facía tempo que estábate agardando. E agora, non cabía ningunha dúbida.
Non podía afastar os meus ollos dos teus. Ti rías con picardía e á vez non entendías que che estaba ocorrendo comigo. Que dous tolos!!
Deslice
Respirábase a ledicia de saberen que iamos recuperando os nosos espacios.
Decatámonos que necesitabamos voltar a confiar. Que un deslice o ten calqueira. Un deslice...? Si. Foi unha noite que saín cós amigos. Ela, enfadouse moitísimo. Eu, estaba arrepentido do que fixera; pedinlle perdón, que non voltaría a repetir nunca máis; supliqueille. Díxome que me perdoaba, mais non esquecería a humillación.
Respirábase a ledicia de saberen que iamos recuperando os nosos espacios.
Decatámonos que necesitabamos voltar a confiar. Que un deslice o ten calqueira. Un deslice...? Si. Foi unha noite que saín cós amigos. Ela, enfadouse moitísimo. Eu, estaba arrepentido do que fixera; pedinlle perdón, que non voltaría a repetir nunca máis; supliqueille. Díxome que me perdoaba, mais non esquecería a humillación.
Punzada
Cheguei a miña casa. Os raios de sol aínda golpeaban no salón con relouco. Chameite non contestabas. Entrei na nosa habitación e un charco de sangue empapaba o teu corpo. Unha nota o teu lado deixáchesme:"O sinto, amor...non podo máis coa dor de vivir." Sentín unha punzada no meu corazón. Unha rabia, impotencia. Unha dor infinita.
Emily Van Dort -
Estou morta,
seino porque xa non teño frío,
nin medo,
porque non precisaría respirar e porque,
por moito que aperte o ventre contra a mol almofada,
non sinto o latexo da miña vida bater contra o algodón e as plumas.
Non é doce a morte, nin amarga, nin triste,
a morte está baldeira,
non existe,
non existe porque eu non existo nela.
Marta - Pegadas do tren na vila
Daniela fernandez Lincon - A da Caparucha do rostro desfigurado
Amanece na aldea;
Érgense as suas casiñas,
algunhas rosas, outras brancas
¡tanto me ten a cor!
Rapaciñas chapoteando nun regato
¡Quen fose neno e chapotear ata render!
Camiños, algúns sen alcatranar,
Sen farois e outros recubertos por silveiras
¡Que mais dará!
Veigas, espidas, con mil sementes
de millo e cen de patacas
Dúas anciás, sachando ata quedar sen folgos
ledas, sinxelas, guerreiras de pobo
¡Quen fose enxebre coma elas!
outra morena que berra,
outra voltando ebria o fogar.
¡Quen fose ceibe coma elas!
E alá na penumbra, onde conviven as ialmas
que cheiran a espectros,
agochase un rostro desfigurado
oculto baixo unha caparucha,
queimando; coma si da mesma inquisición se tratase;
A aldea das casiñas rosas, brancas
de rapaciñas langranas
con camiños escuros, sen farois
veigas espidas,vellas enxebres
e mozas ceibes.
Friday Defoe - Illa de pedra para un náufrago
Un cruceiro non é mal lugar para esperar. Sentar nas gradas, ou no pedestal, e, apoiando as costas no varal, axexar a todo espírito erradío ou corpo mortal que se achegue polos camiños que alí converxen.
Daniela Fernández Lincon - Dona Gripina
Din que Dona Gripina vai a misa todos os Domingos, e que as
suas vestiduras están feitas cos fios dun rosario.
E que todas as noites de lua chea,
adentrase no lado máis oscuro, nese impenetrable, sucio,……. O lado máis
inmundo., Onde non existen farolas, nen moscas, nen gatos para espantalas.
Simplemente deslizase
tan so para facerlle un striptease o mesmo Demo.
Máis eu escoitei co silabar do vento, que Dona Gripina…
Co vento? Quizais
estou enganada,
Neste divagar polo mundo, ainda son desas persoas que non
están deseñadas para percatarse….
Non foi o vento,
ehhhhh ehhhhh ehhhhh, Quizais
fora que mo dixera Raimundo, que Dona Gripina forase confesar.
Máis teño morriña de abondo…. De eses intres….
Cando contemplaba sen pavor, a través da xanela
transparente, os meniños que xogaban a ser meniños na baixa mar.
¡Ai! Dona Gripina,
condenada inxustamente
¿Quen e esa serpe de ollos verdes que se agocha tra-la tua
sombra?,
¡Ai! Dona Gripina
¿Quen será ese verdugo infame que cubre o seu desfigurado rostro baixo a sua caparucha?
Máis teño morriña de abondo…. Daqueles intres, onde non
vagabundeaban gatos grises, esfameados…
Si de abondo,
onde os amaneceres eran claros, e nas ondas do mar non moraba a bruxa feiticeira
das calumnias , a das verbas mugres
Das verbas que arrecenden a podedumbre
Verbas engreídas que osan acoitelar a nosa querida Dona
Gripina.
Mycroft H. - Cousas que pasan.
-Holmes, Sherlock Holmes -preséntase o atractivo home que lle tende a man. E a loura de bote nin pode evitar o sorriso, nin deixar de imaxinarse cal "the perfect girl from the Bond film", falda tubo de coiro negro cinguida e camiseta escotada de encaixe da mesma cor, caendo rendida ós pés do galán que a mira enfite.
¡Mágoa do vestidiño de figureira de lindas flores e dos zapatiños rosas de charón! Debería ter previsto a posibilidade de que o misterioso profesor lle gustase tanto de primeiras. Alto, pel morena, cabelo entrecano, ollos brillantes... Esperemos que en canto abra a boca estropee a primeira impresión, pensa sinceramente. Mais, ninguén o diría, pois contesta...
-Irene Adler -e chántalle un bico na meixela.
"Morriña se fugó del pazo al anochecer de uno de los últimos días de agosto. Morriña vivía perfectamente con la familia D'Abondo; sin embargo, a nadie debe extrañar su evasión. Al gato no le importaba demasiado la libertad; pero ama lo extraordinario, la escapada a la ventura, más que ningún otro animal de los que el hombre domestica. Está siempre soñando novelerías y en cualquier ocasión intenta realizarlas. Pocas veces pasan veinticuatro horas sobre la aldea sin que alguno abandone la ancha piedra del lar en la que dormita, para echarse al monte.
ResponderEliminarOculto en un maizal. Morriña oyó sin conmoverse los gritos de las dos damas que le llamaban con voces donde los diminutivos cariñosos temblaban de afán. Sábela, la criada, le requirió también, ásperamente; pero Morriña apenas se movió más que para darle un zarpazo a un abejorro y para oliscar una hoja que le acariciaba cerca del hocico rosado. Después, cuando la oscuridad se hizo más densa, Morriña emprendió su caminata con mayor serenidad de la que podría esperarse de un gato que hace su primera salida."
El bosque animado (W.Fdez. Florez)
Cuanta pasión, amor, lealtad, y belleza empleada para salvar a un amigo.
ResponderEliminarSiempre entendiendo que el amor empieza por el respeto a la vida de los demás y a la de uno mismo.
Sólo tu, sí sabes que esconderse en el silencio no siempre es signo de debilidad, la renuncia al bien deseado y amado es necesaria cuando no se es correspondido, no por ello hay que dejar de luchar cada día, no sabemos hacerlo de otra forma, como nos enseñaron de tan pequeñas nuestros padres.
Gracias por tu regalo de cumpleaños, esta vez - cómo en tantas otras- en forma de poesía.
Gracias Daniela por tu amor incondicional que sigue latiendo año tras año...
Noelia Paz
De esguello
ResponderEliminarFixémosche un regalo; fora o teu cumpreanos. A miña filla, entregoucho con moito agarimo. Eu, cheo de ledicia sumeime á festa. Un día que non me agardabas tan cedo oín que discutías con alguén. Asomeime de esguello; estabas con outro home, comíalo a bicos, á vez que lle berrabas que non tiña que vir sin avisarte.
Un frechazo
ResponderEliminarOlleite. Olláchesme. As nosas miradas atopáronse. O meu corpo rebulía por dentro; o meu corazón non deixaba de latexar. De súpeto, decateime que xa facía tempo que estábate agardando. E agora, non cabía ningunha dúbida.
Non podía afastar os meus ollos dos teus. Ti rías con picardía e á vez non entendías que che estaba ocorrendo comigo. Que dous tolos!!
Deslice
ResponderEliminarRespirábase a ledicia de saberen que iamos recuperando os nosos espacios.
Decatámonos que necesitabamos voltar a confiar. Que un deslice o ten calqueira. Un deslice...? Si. Foi unha noite que saín cós amigos. Ela, enfadouse moitísimo. Eu, estaba arrepentido do que fixera; pedinlle perdón, que non voltaría a repetir nunca máis; supliqueille. Díxome que me perdoaba, mais non esquecería a humillación.
Punzada
ResponderEliminarCheguei a miña casa. Os raios de sol aínda golpeaban no salón con relouco. Chameite non contestabas. Entrei na nosa habitación e un charco de sangue empapaba o teu corpo. Unha nota o teu lado deixáchesme:"O sinto, amor...non podo máis coa dor de vivir." Sentín unha punzada no meu corazón. Unha rabia, impotencia. Unha dor infinita.
"600 balas"
ResponderEliminarLuchas por una rutina,
por una vida digna.
Poder llevar a tu hij@
al colegio cada día.
Poder comprar los productos
básicos en el día.
Lograr que el "jefe"
no te eche del trabajo
cualquier día.
Pero, no logras sortear
todos los obstáculos
que se suceden día a día.
Las balas disparan a matar
cada día.
No son balas reales,
son peores. están hechas
a sangre fría.
Nos desahucian cada día.
Nos rebajan los salarios.
Nos quitan las pagas extras.
Nos disminuyen los días
de vacaciones.
Hay quienes ya ni pagas extras
ni vacaciones. Los ni-ni, los llaman.
Nos "congelan" las pensiones.
Nos recortan la libertad de expresión.
Nos sancionan por manifestarnos.
Nos amedrentan y amenazan
con leyes mordaza.
600 balas es el salario
que se está expandiendo.
Desesperados, ya tiritamos
de miedo. Sin embargo,
hay elección: morir en el intento
cogiendo el toro por los cuernos.