Rosa Encinas - Atardeceres negros

  Vintecatro de xullo de 2014. Aínda non sonou o despertador e xa está Alicia en pé.

  Sabe que hoxe será un día longo, moi longo. E non só pola festa que tamén senón polos recordos. Porque nesta xornada festiva do día 25 de xullo, día do Apóstolo, o único que empañará  a xornada festiva será o recordo de todos aqueles que coma ela, fai un ano, espertaron coas ganas de pasar uns días de festa e a festa nin chegou ás súas vidas.

  Ninguén na súa familia quería que Alicia montase de novo nese tren. Alicia argumentou os seus motivos para facer esa viaxe. Para ela era unha homenaxe á súa irmá. Tantas veces fixeron xuntas aquela viaxe… Tódolos veráns viaxaban o día 24 para asistir ás festas do Apóstolo e despois quedaban un tempo na casa dos avós maternos. Alí xuntábanse cos curmáns e curmás que tiñan espallados polo país. Que ben que sexamos una familia tan numerosa dicía sempre  Andrea.

  Alicia preparou a súa maleta, fixo un bocata pequeno e despediuse dos seus pais. Eles este ano non irían ás festas. Aínda era moi cedo para lembrar eses anos de verbenas, concertos, paseos, charlas e sobre todo para ir a casa dos avós. Así, Rosalía, a avoa, podería seguir pensando que Andrea, a irmá de Alicia, a súa neta maior está pasando uns  días fóra de Galicia cos seus pais.
 
  Ás veces non podemos asimilar a morte dun ser querido, e sobre todo cando é máis novo ca nós. Un mecanismo psicolóxico é colocar a esta persoa lonxe de nós no espazo e cada día nos cremos máis lonxe dela. Será imposible volvernos ver e non precisamos chamala. Sabemos que está ben e algún día volveremos vela.

  Alicia sabía que non podía falar de Andrea diante dos avós. Pero é que para ela tamén ía ser duro. O primeiro ano sen Andrea.

Subiu no tren ás 5.15 no andén 1 da estación de Ourense. En pouco máis dunha hora chegaría á estación de Santiago. Alí estaría esperando o seu avó Antón. Antón era o mellor avó do mundo.

  Cando en 2004 se iniciaron as obras ferroviarias dixo a toda a familia que el non chegaría alá. E ahí estaba.

  Pero agora o que sente é non cambiar a súa vida pola da súa neta e a de tanta xente que morreu ese día.

  Esta podería ser unha viaxe máis daquelas tan agradables que vivimos Andrea máis eu, felices por atoparnos cos avós e disfrutando das paisaxes. A Friela Maside, O Carballiño, a estación que parecía máis un pazo e que mentres paraba o tren xogabamos a inventar historias que poderían pasar naquel edificio tan bonito.

  O Irixo, Lalín… acórdame que ó parar en Lalín diciamos - deberían ofrecer un anaco de queixo, con marmelo, por suposto, mentres esperamos na estación- sería unha boa forma de dar a coñecer un produto típico desta terra e de facer máis agradable a espera. Ponte Taboada, Bandeira e Vedra-Ribadulla… esas pontes, eses viadutos… que parecen interminables para unir eses montes, os nosos montes, Montes do Testeiro e o río Ulla.

  De pequenas o avó contábanos historias de como o río Ulla percorre as terras galegas sendo testemuña de aventuras e lendas ata que atopa o Atlántico, o Océano Atlántico, e se entrega a el, convirténdose na Ría de Arousa, esa na que os atardeceres son sempre de ouro. Coma en Santiago, ouro no que destacan as torres da Catedral, da nosa Catedral. Pero agora os atardeceres xa non son de ouro, son de brea, brea negra e correosa que non deixa ver o día seguinte. Ou mellor, que tingue de negro tódolos días.

   Pasarán anos ata que os atardeceres sexan de ouro para nós. Pero a vida segue. E hoxe, véspera do día grande de Galicia vou visitar os meus avós e a disfrutar da súa compaña, da música, da festa, porque eles están vivos e tódolos vivos merecen disfrutar dos seus mentras vivan, non podemos morrer antes de tempo… aínda que ás veces quixéramos facelo.

LEMBRANDO OS QUE PERDERON A ALGUÉN O DÍA 24 DE XULLO DO 2013.